Wengi iki isih koyo wingi
Mbulan jumangkah ngulon
Pratondo isuk wus tumuli njedul
Bebarengan lintang kang isih sumunar
Jumangkah siji siji ngecaki pucukane ratri
Embun tumetes sakjroning suket esuk koyo eluh ku tan kebendung
Ra keroso jangkah ku wus adoh
Adoh ninggalake langit kang tansoyo padhang
Sumilir angin tansah ngancani pedhut esuk kang sumanding
Koyo roso kang tansoyo gedhe, tresno kang tansoyo jero
Sumegrak atiku yen kelingan esem manise
Kang tansah ngumandangake tembang tresno sak jroning dada
Pedhut tak roso tansoyo kandel, nalikane jangkah ku nyandung gedhene pepesthi
Pepesthi kang wis ora biso tak owahi
Esuk iki padhange langit wus gumanti dening petenge mendhung
Mendhung peteng kang gumatung sak jroning ati
Koyo roso kangen iki kang tan soyo jero, koyo jeroning jurang kang tanpo wates
Neng pinggir dalan iki grimis riwis riwis gumanti dening mudune banyu udan
Nyumilakake kabut tresno...
Nanging kabeh mau wus tumuli telat..
Kesaput gedhene angin pèpèsthén
Pèpèsthén antaraning aku lan sliramu kang wus tumuli ono kang nduweni
Arep ra tak roso hananging tetep kroso...
Mbuuh... iyo mbuuh... Koyo jaremu diajeng..
Nanging aku ora biso selak seko roso iki
Wus tak jugang jero neng pojoking ati iki
Nanging roso iki tetep ora biso ilang... Ora biso diajeng...
Thathit samber sinamber, bledhek gumuruh ing awan iki
Kabeh kui wus ra tak roso
Amung pangajab ku dumateng gusti kang murbeng dumadi,
Mugo roso ku lan roso mu biso nyawiji sanadyan ing saklam liyo...
Mbulan jumangkah ngulon
Pratondo isuk wus tumuli njedul
Bebarengan lintang kang isih sumunar
Jumangkah siji siji ngecaki pucukane ratri
Embun tumetes sakjroning suket esuk koyo eluh ku tan kebendung
Ra keroso jangkah ku wus adoh
Adoh ninggalake langit kang tansoyo padhang
Sumilir angin tansah ngancani pedhut esuk kang sumanding
Koyo roso kang tansoyo gedhe, tresno kang tansoyo jero
Sumegrak atiku yen kelingan esem manise
Kang tansah ngumandangake tembang tresno sak jroning dada
Pedhut tak roso tansoyo kandel, nalikane jangkah ku nyandung gedhene pepesthi
Pepesthi kang wis ora biso tak owahi
Esuk iki padhange langit wus gumanti dening petenge mendhung
Mendhung peteng kang gumatung sak jroning ati
Koyo roso kangen iki kang tan soyo jero, koyo jeroning jurang kang tanpo wates
Neng pinggir dalan iki grimis riwis riwis gumanti dening mudune banyu udan
Nyumilakake kabut tresno...
Nanging kabeh mau wus tumuli telat..
Kesaput gedhene angin pèpèsthén
Pèpèsthén antaraning aku lan sliramu kang wus tumuli ono kang nduweni
Arep ra tak roso hananging tetep kroso...
Mbuuh... iyo mbuuh... Koyo jaremu diajeng..
Nanging aku ora biso selak seko roso iki
Wus tak jugang jero neng pojoking ati iki
Nanging roso iki tetep ora biso ilang... Ora biso diajeng...
Thathit samber sinamber, bledhek gumuruh ing awan iki
Kabeh kui wus ra tak roso
Amung pangajab ku dumateng gusti kang murbeng dumadi,
Mugo roso ku lan roso mu biso nyawiji sanadyan ing saklam liyo...
